Dwie kobiety w każdy czwartek o tej samej porze spotykają się w pralni samoobsługowej.
Tym razem spotkanie ma jednak miejsce nad ciałem martwego mężczyzny. Jedna wręcza drugiej klucze do swojego mieszkania i przekazuje niecierpiącą zwłoki instrukcję. Czy bohaterkom uda się przetrwać do następnego czwartku?
,,Instrukcja dla pań sprzątających” to pierwsza w Polsce teatralna adaptacja zbioru opowiadań legendarnej amerykańskiej pisarki Lucii Berlin. Autorka z brawurą tworzy portrety kobiet swojego życia – nauczycielek, pielęgniarek, recepcjonistek i sąsiadek, których spontaniczne spotkania w pralniach samoobsługowych i na przystankach autobusowych rozpalają namiętności i momenty rozpadu. Berlin pisze z doświadczenia i obserwacji, przez lata z czwórką synów, zmieniając zawody, miejsca zamieszkania i mężczyzn.
Spektakl tropi i podąża za Lucią Berlin – mistrzynią krótkiej formy, tworząc portret wielokrotny kobiet na granicy załamania nerwowego, których nigdy nie opuszcza poczucie humoru ani dzikość serca. Postaci Berlin, inspirowane nią samą, umykają wszelkim próbom dyskursywizacji, nie są ani dobrymi feministkami, ani dobrymi matkami, wzdychają do słabych mężczyzn, a ich największymi namiętnościami okazują się własne matki. Autorka podsłuchując i skrzętnie notując rzeczywistość tworzy historie o celebracji świata, niepohamowaniu języka, człowieka i miejsca.
Jedna z bohaterek mówi: ,,Często przesadzam i mieszam fikcję z rzeczywistością, ale tak naprawdę nigdy nie kłamię”. Co to znaczy, że według Lucii Berlin jedyne co się liczy, to dobrze opowiedziana historia? Czy każda bohaterka potrzebuje swojej narratorki? Czy każda narratorka potrzebuje swojej słuchaczki? Czy da się opowiedzieć swoje życie tak, żeby wciąż umykać nudzie, stagnacji i śmierci?
Źródło Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu
1410 
